Το αναμμένο στουπί

Εκτύπωση
preveli-fire01

Του Κωστή Ζερβάκη

Ένα στουπί αναμμένο. Μια ζωντανή και αδιάψευστη μαρτυρία. Χέρι ανθρώπου το πέταξε. Kαταμόναχο και αναμμένο, το βρήκανε στο Βάι, στο μοναδικό Μνημείο φυσικού κάλλους του τόπου μας, για να δείχνει τον ένοχο ή τους ενόχους, του ανοσιουργήματος.

Το φοινικόδασος της Πρέβελης, το αδερφάκι του Βάι, το καμάρι της Κρήτης, λαβώθηκε. Ένας τόπος περίσσιου κάλους, γίνηκε στάχτη. Της οικουμένης οι επισκέπτες, που υποκλινότανε στη μοναδικότητα του και θαυμάζανε το άπειρο κάλος του, μείνανε άφωνοι. Ένας ισχυρός πόλος έλξης και δυνατός μαντατοφόρος της φυσικής ομορφιάς του τόπου μας, γίνηκε αποκαούδια.

Τα συμφέροντα πάνω απ’ όλα. Η οικολογία χλευάζεται. Το κράτος, ως απλός θεατής, κλείνει τα μάτια στους ενόχους. Τους φοβάται ή τους έχει ανάγκη, όλους αυτούς τους ιερόσυλους των δασών; Η εκλογική πελατεία υπεράνω όλων. Μην πειράξετε κανένα. Με άνωθεν εντολή, όλα τα στραβά και τ’ ανάποδα, γίνονται ντρέτα. Και η ψήφος των κακούργων ζυγιάζει το ίδιο, με αυτήν των τίμιων αγωνιστών του μόχθου, πάνω στην εκλογική πλάστιγγα.

Ένα στουπί αναμμένο μέσα στην ομορφιά της φύσης, καντήλι αναμμένο, θα δυναμώνει τη μνήμη, πως υπάρχουνε ένοχοι ατιμώρητοι.

Οι δαυλοί του καμένου δάσους ας φωτίσουνε τους σκοτεινούς διαύλους της αδιαφορίας.

Η φωτιά ας γίνει φλόγα αναδάσωσης, για να ξαναπρασινίσει η στάχτη και να ξαναζωντανέψει μέσα στη νεκρή φύση, η ελπίδα της αναζωογόνησης.