Του Δημήτρη Μπριασούλη*

«Είναι ανάγκη να μην περιορίζεται ο τουρισμός μόνο στο κλασικό ''ήλιος και θάλασσα" που ουσιαστικά αφορά μια πολύ μικρή τουριστική περίοδο, δίδοντας πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα σε νέα τουριστικά προϊόντα, όπως: τα σύγχρονα τουριστικά καταλύματα που αφορούν και την τουριστική κατοικία, και τα οποία περιλαμβάνουν και ειδικές τουριστικές εγκαταστάσεις (γκολφ, τουριστικά κέντρα...)» δήλωνε πρόσφατα η υπουργός τουρισμού [1].

Ώστε “ήλιος και θάλασσα" αφορούν πολύ μικρή περίοδο στη χώρα μας; Μάλλον δεν θα λειτουργούν οι αισθήσεις μας καλά! Ακόμη και ο Γιώργος Σεφέρης πιάνεται αδιάβαστος: «Ανάμεσα στην ησημερία της άνοιξης και την ησημερία του φθινοπώρου εδώ είναι τα τρεχάμενα νερά εδώ είναι ο κόπος εδώ βουίζουν οι μέλισσες μες στα κλωνάρια και κουδουνίζουνε στα αυτιά ενός βρέφους και ο ήλιος νά! και τα πουλιά του παραδείσου ένας μεγάλος ήλιος πιό μεγάλος από το φώς» [2].

1. Ιστορία.
 

Την πολιτική μέθη την έχω ζήσει άπαξ, στην πρώτη νιότη, μαθητής, Παρασκευή, το βράδυ του φονιά,  να γράφω αντιχουντικά συνθήματα σε αυτοκίνητα και λεωφορεία στη Στουρνάρη.  Ξέρω τι σημαίνει ο στίχος "θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός ...". Ξέρω τον πολιτικό οίστρο που προκαλεί και πόσα γραμμάρια ευτυχίας χαρίζει. Ξέρω όμως και το ανάποδο, τις απογοητεύσεις δεκαετιών και πως οι μεγαλειώδεις στιγμές κατασπαταλήθηκαν σε κομματικά περίπτερα και supermarkets.

Υπάρχουν θάνατοι που κάνουν το μαύρο πιο πηχτό. Υπάρχουν όμως και θάνατοι  που είναι αναστάσιμοι, που αφήνουν ένα κόκκινο σημάδι ελπίδας σε μας τους ζώντες και περιλειπομένους.
Επέλεξα τρεις τέτοιους ελπιδοφόρους θανάτους να αναδείξω πασχαλιάτικα, για τους δυο πρώτους μίλησαν πρώτοι, άλλοι, πριν από μένα.

Απ´ το 1932. 80 χρόνια. Έπεσε πριν λίγο καιρό στα χέρια μου άρθρο του Μιχάλη Χλουβεράκη, παλιού βουλευτή του Νομού γραμμένο οταν η ΑΝΑΤΟΛΗ ήταν ακόμη στο ...Δημοτικό. Δεν το έχω τώρα μπροστά μου, κάπου παράπεσε. Οι σκέψεις που μου γέννησε έχουν όμως σκαλώσει στο μυαλό μου. Ήταν το θέμα, ο δρόμος προς Σητεία, ο διαβόητος ΒΟΑΚ, ήταν κι ο τρόπος γραφής, άνοιγε ο διαβήτης του χρόνου στο παρελθόν και αναδεικνύονταν οι χοντρές γραμμές της τοπικής μας Ιστορίας, πολιτικής, κοινωνικής, ηθικής.  Πόσο άλλαξε ο τόπος μας και, εξ ίσου σημαντικό, ο τρόπος που βλέπουμε τον τόπο μας, αλλά και πόσο ίδιος έμεινε, πόσα κοινά έχει η σημερινή ματιά μας για το Λασίθι με εκείνη των παππούδων μας.